Met de deur in huis.Het volgende speelde zich af in de beginperiode van “De Noordhoek”.
Wij hadden ooit een decor, dat enkel bestond uit panden behangpapier en een kader waarin een deur van isomo was gemaakt.
Helaas, de deur draaide maar naar één kant en Yvonne wist dat pas toen ze met de klink in haar hand het  podium kwam opgewandeld.
Het was dus trekken aan de klink in plaats van duwen.

Jenever, bà.

Op een repetitie kwam Corry aandraven met een lege kruik jenever. Dit was nodig om te oefenen met dit attribuut. De regisseur had haar gezegd “ Wij doen daar wel water in tijdens de opvoeringen “.
Wat had onze Corry dus gedaan, ze had er niet beter op gevonden dan thuis een gevulde fles jenever leeg te kieperen in de goot om zodoende met een lege fles naar de repetitie te kunnen gaan.
Die avond tijdens de repetitie was er veel gedonder in lege glazen, maar wel verdomd jammer dat wij die jenever moesten missen. De regisseur heeft zeker 5 dagen niet geslapen na deze repetitie en dat was niet omdat het niet lukte met het toenmalige toneelspel.

Verstrooid? Hoe? Wat?

Toneelmeesters die verstrooid zijn, een drama bij een klucht???
Henri Vandenberk (†) was de toneelmeester van dienst. Hij wilde aan de andere kant van het decor zijn hamer gaan halen om straks tijdens de pauze het decor te gaan veranderen. Heel stilletjes, op kousenvoeten, om toch niets of niemand te storen sloop hij via achterwand naar de andere kant van het decor.
Helaas, hij had in zijn verstrooidheid vergeten dat er een open dubbele tuindeur in het decor was. Het publiek heeft misschien gedacht dat de tuinman voorbij kwam doch de spelers op het decor wisten wel beter.
En Henri, wel die wist van niets.
Wat ruist er in het struikgewas?!!

Moeilijke woorden, slecht in de mond liggende woorden of onuitspreekbare verwarrende woorden, wie zal het zeggen welke oorzaak het volgende gebeuren had. Yvonne, een lid van het eerste uur, kreeg een rol waar zij moest zeggen:
“Daar achter de rododendron”
Met de beste wil van de wereld kreeg zij het woord rododendron niet fatsoenlijk uitgesproken.
Rhodendrom, rooddendom, rhodomdronden, rhededodrom, rherhodrododom enz.. kwamen tijdens de repetitie uit haar mond. Ging het na veel gesukkel toch de goede weg op wel de volgende repetitie was het weer van dat. De laatste week voor de première heeft de regisseur rododendron dan maar vervangen door het
woord “struik”  en voorwaar toen lukte het.

Een drama

Een drama spelen, het kan voor sommige toeschouwers, die zich echt laten meeslepen met het stuk, rare reacties teweeg brengen. Bijvoorbeeld dat drama waarin een blinde jongen geterroriseerd wordt door zijn vader kon een bepaalde toeschouwer zich niet meer bedwingen en riep luid door de zaal “SMEERLAP”

Een reddende operatie

De generale repetitie op donderdag was zeer goed verlopen. De dag nadien, vrijdags, de dag voor ons eerste optreden kreeg de regisseur een zeer beangstigend telefoontje. Paula, één van de hoofdrolspeelsters was met spoed opgenomen in het ziekenhuis met een acute blinde darmontsteking. Paniek alom, vooral bij het bestuur, want hoe moest dit nu opgelost worden. Ad, de toenmalige voorzitter, belegde een crisisvergadering “operatie redding”. Iemand zou de rol van Paula moeten overnemen. De keuze was echter vrij beperkt. De enige hoop was Hilde Diepvens. Deze was echter pas bereikbaar  op Vrijdagavond. Zij kende niets van het stuk, geen inhoud, geen titel en zelfs niet wie er meespeelde. Op aandringen van Ad zou zij ‘s avonds (en ‘s nachts) het boekje eens lezen. Haar antwoord hield ze tot ‘s anderendaags in beraad. De andere spelers werden opgetrommeld om Zaterdagvoormiddag om 9 uur present te zijn in de parochiezaal om het onmogelijke waar te maken.
Hilde kwam als laatste binnen met de bedoeling de rol niet te aanvaarden, doch toen ze al die blijde gezichten zag bij haar verschijning durfde ze de rol niet meer weigeren. Al de teksten  waar de rol van Paula in voorkwam werden grondig doorgenomen, eerst met het boekje, dan zonder boekje maar met behulp van de souffleur en daarna zonder hulp.
In de namiddag hetzelfde verhaal. Al de 75 invallen werden verscheidene malen doorgenomen en om 16.00 H, 3.5 uur voor de première zat alles in Hilde haar koppeke. ‘s Avonds speelde zij de rol van haar leven. De toeschouwers zagen in het programma boekje Paula’s naam vermeldt staan doch Hilde vertolkte de rol. Niemand merkte het verschil, zelfs de spelers niet. Zij was perfect, subliem en wij………… wij waren apetrots op “ons Hild”. Paula dacht vrijdag dat zij na de operatie van zaterdag weer naar huis mocht en toch nog kon meespelen, doch de morgen na haar operatie wist ze wel beter. De laatste twee opvoeringen speelde Paula toch haar rol, zij had ook al de repetities meegemaakt tot aan haar operatie maar deze prestatie van Hilde blijft voorgoed opgetekend in de annalen van “De Noordhoek”.

De hond en het kegelspel

De stichter van onze vereniging, Christ van Heeswijk, de vader van Ad, kon als geen ander improviseren. Zelf  bekend als uitstekend bakker moest hij een rol spelen waarin hij op een bepaald ogenblik een grote mic moest aansnijden. De voorzegger zat toen nog in een souffleurbak en was verlekkerd op dat lekker zelfgebakken brood. De tekst van Christ luidde: “Een boterham voor ons moeder, een voor ons vader en een voor mij”. De voorzegger fluisterde de laatste woorden omdat hij dacht dat Christ de tekst kwijt was.”Één voor mij “ fluisterde de voorzegger. Waarop Christ een snee brood de souffleurbak in gooide met de woorden     “En éne voor de hond”.

Ik weet iets, ik weet niets.

Het was zowat de laatste rol die onze regisseur Thieu speelde en wat hem overkwam overkomt ieder van ons wel eens. Het was in het toneelstuk “Rumoer in een kleine wereld”. Thieu speelde er een kleine rol in. Ook nam hij de regie voor zijn rekening. Kwam het door de combinatie van de twee of iets anders maar het feit was er. In het tweede bedrijf was hij als opa erachter gekomen dat zijn dochter, Maria Michiels, een verhouding had. Als tekst moest hij zeggen “Ik weet iets” waarop Maria antwoordde: “Wat?” Kwam het door een verrassende houding van Maria of iets anders maar Thieu was van slag en…… zijn tekst kwijt. Hij bleef toneelspelen en riep ondertussen luid en over het ganse podium ijsberend “Ik weet het niet meer, ik weet het niet meer, ik weet het echt niet meer” Hij bleef stilstaan bij de soufleur die hem de tekst toefluisterde.
Thieu kon toen opgelucht antwoorden “Gij hebt een aanhouder”

Bij de beesten af

Dat Frans Vandenberk voor het decor in staat is wel al geweten, doch dat hij ook nog met (levende) attributen sleept is minder geweten. Bij de opvoering van “Trouwen of betalen” zou Frans zorgen voor een echte herdershond. De hond in kwestie was nog maar één jaar oud maar toch al een uit de kluiten gewassen teef. Nu was die hond door de drie wekelijkse repetities Frans zowat als zijn baas gaan beschouwen. De hechte relatie werd zo erg dat de hond niets anders deed dan huilen indien hij Frans niet zag. Frans heeft die opvoeringen zich steeds om de arme drommel moeten bekommeren. “De Noordhoek” speelde toen nog op verplaatsing en natuurlijk moest die hond mee. Dat de liefde langs honds kant vrij intens was bewees deze door telkens als Frans aan het rijden was op zijn schoot te komen zitten. Hij moest dan stoppen en de hond naar de achterbank verwijzen. Nog maar pas vertrokken of wip de hond terug op de schoot, tot Frans besloot het zo maar te laten. Menige tegenligger heeft zich de ogen uit de kop gekeken omdat ze dachten dat een hond de auto bestuurde..

Koffie met spek

Boerenbedrog heette het stuk. Frans Vandenberk, de boer, maakte zich kwaad bij het ontbijt. Op zeker moment tijdens een van de opvoeringen sloeg hij met zijn vuist op tafel, raakte het koffielepeltje in de tas met koffie, het lepeltje maakte een salto en een klats koffie kwam in de gloeiend hete spekpan terecht. Het vet in de pan kiste en de damp sloeg uit de pan. De aan tafel zittende spelers en speelsters deinsden verschikt achteruit. En de toeschouwers die vonden het geweldig want die dachten dat het zo hoorde.

Neusje,neusje.

Dat Ad geen kleine jongen is en niet moeders mooiste wist iedereen al. Bij een van  de opvoeringen kreeg hij dan ook een neus aangemeten in verhouding met zijn gestalte. Nen joekel van een neus.
Door het gewicht, de hitte van de spots en het zweet van Ad schoof de neus telkens wat naar beneden. Als Ad het podium verliet stond Wies, de schminkster, al klaar om zijn gedrocht wat bij te fatsoeneren. Maar echt gerust was hij niet. Het was wel ambetant als hij zijn neus moest snuiten. Men moest hem op het podium niet echt bekijken want dan was het tandbijten geblazen om niet in de lach te schieten.

De plaspartij

Het gebeurde in 1976 met het toneelstuk DIE RARE FAMILIE.
Eerst iets over dat bewuste stuk. Harry van Heukelom en ik speelden een in het geheim getrouwd koppeltje, dit om de maandelijkse subsidies die zoontje eeuwige student van zijn rijke ouders kreeg te behouden. Frans Vandenberk was een vriend van Harry. Toen de ouders op zekere dag op bezoek kwamen moest er van alles gelogen worden. Vandaar dat Frans het ene tafereel een vriend was en het andere een aangenomen kind. Hij moest zich regelmatig omkleden vlak achter de schermen om eerst een nette jongen te zijn en daarna een blozend jongetje in een matrozenpakje. Omdat wij toen nog niet wisten wat een geruststelling het is om een toneelmeester te hebben, moesten wij onze attributen zelf op voorhand klaarzetten. Dus zette Frans een kommetje om zijn gezicht te wassen (rode blozende wangen) al klaar voor het toneel begon en dit in de rechterhoek bij de elektriciteitskast, maar er was nog een andere reden om in dat hoekje mijn bewust plaske te doen. In die tijd hadden we maar een trap waarlangs we het podium konden verlaten om eventueel een plasje te doen. (via de kleine zaal naar de Wc’s) Stel nu dat je in dat bewuste hoekje moet staan wachten tot je op mag (minstens 40 minuten) en waren het de zenuwen of mij dochtertje An waarvan ik 6 maanden zwanger was, ik weet het niet, maar ik moest plotseling naar de WC.
Op dat moment was er geen andere mogelijkheid om in Frans zijn kommetje een plasje te doen. Frans weet nog steeds niet hoe het kwam dat hij dat bedrijf WARM water had om zijn gezicht te wassen.
(Ik meen trouwens dat ik niet de enige was die op dat moment daar in dat hoekje stond.)

Maria van Bommel.

De poets van de toneelmeester.

Bij de opvoering van WIE WINT DE POT moesten Jules en Suske menige borrel drinken. Jules lust zoiets wel doch Sus echter, was vies van jenever. De kruik werd dan ook steeds met water gevuld. Doch de laatste voorstelling hadden zij prijs. Echte jenever in de fles. Bij de eerste dronk keken zij elkaar aan en Sus besloot elke keer maar aan zijn borrel te nippen. Jules moest wel drinken want Sus zou hem dronken voeren volgens het boekje. Jules dronk wel maar hij had wel in het achterhoofd dat er een zevental achterovergeslagen moesten worden. Jules kon de lol achter de schermen goed horen.

De ‘ver van mij af’ kus.

Pension Drie. Lilly speelde de beeldmooie dochter en de Jules werd verliefd op haar. Tijdens de repetities kwam dan het bewuste fragment waarin Jules de jongere Lilly in zijn armen zou nemen. Hij was danig gegeneerd om zo een jong ding te kussen. Maar ja repetitie is repetitie en dient om de opvoering zo natuurlijk mogelijk weer te geven. Jules en Lilly’ s voeten stonden dan ook één meter van elkaar verwijderd met hun hoofden tegen elkaar. De regisseur had al een paar maal gezegd dat we korter bij elkaar moesten gaan staan doch niets hielp. De volgende keer kwam hij onverwacht op het podium en kroop zonder de twee aan te raken onder de armen door. Toen was het voor de twee duidelijk genoeg dat er nog andere contacten als de hoofden moesten worden gezocht.

De gulp van Jules.

Kan je het al zien? Jules komt op, handen in de broekzakken en de gulp open. Rina de soufleur lag plat van het lachen en toen Jules merkte dat de toeschouwers met iets lachten, toen dacht hij aan zijn nog rap even naar de WC gaan voor hij op moest en trok zijn gulp vlug dicht.

God als presentator.
2002

“Met de zegen van de Heer”. Tijdens de opvoering moesten de nonnen de radio opzetten voor een door de regisseur (Ad van Heeswijk) ingesproken nieuwsflash. Nadien moest Willy Vandenberk de stem van God spelen van achter de schermen met een microfoon, doch die liet het op een bepaald moment afweten. Daar de stem van Willy niet zwaar genoeg was om van achter de schermen te laten klinken tot in de zaal, stelde Ad voor deze taak over te nemen. Bij zijn eerste Gods-woorden klonk al meteen een repliek uit de zaal , en die klonk als volgt :

He, dat is die presentator van het nieuws !!!!

Met aften.

2012 “Hotlips”: Stafke (gespeeld door Fons Fonteyn) moest voor zijn cursus hypnotiseren voortdurend kauwen op ne ‘tutterfrut’. Om de geschikte kauwgom te vinden, zijn er heel wat merken, groottes, kleuren en smaken de revue gepasserd. Door al die proeverijen waren er natuurlijk wel de gevolgen voor Fons nl. al die pijnlijke aften. Maar moedig  als hij is, knabbelde hij lustig verder. Om tot te constatatie te komen dat de perfecte hypnosekauwgom ne war mix van allen werd. Maar die werd dan telkens (als Jeanine af moest met zijn kauwgom in haar hand) veilig opgeborgen in een plastieken doosje. Om daarna veilig in de kluis opgeborgen te worden. Zelfs na de hele zondag repeteren, waren de sporen hiervan zichtbaar. Mie (gespeeld door Vanessa Vanhout) zag een heen-en-weer-zwierende sliets van titterfrut voor hare neus waar de sporen van de lunch nog duidelijk op zichtbaar waren nl. de vele manzaadjes. Zouden de aften dan misschien toch niet van de tutterfrut komen, Fons?

Tijdsgebonden.

2012 “Hotlips”: Mia (gespeeld door Vanessa Vanhout) en Jeanine (gespeeld door Ingrid Schuurmans) moesten mijnheer Beuling (gespeeld door Danny Bylemans) van de zetel op de grond leggen omdat die daar was op flauw gevallen. En ze moesten hem over de grond ‘verslepen’ naar de slaapkamer. Dit was al vele malen feilloos verlopen, maar die ene keer werd Jeanine haar improvisatie danig p de proef jesteld. Bij het verleggen van dhr. Beuling bleef ze met haar horloge (zo eentje met bedeltjes aan) aan haar ‘haut-couture-tijgerlegging vasthangen. Ze zei tegen Mia:’Nu blijf ik ook nog aan mijn broek hangen.’ Mia deed een poging om Jeanine uit haar hachelijke positie te bevrijden. Dhr. Beuking, die ondertussen op de grond lag te wachten, hoorde een tekst die hij niet kende. Zijn temperatuur begon lichtjes te stijgen omdat hij het woordje ‘broek’ hoorde en dacht dat zij hem wilde ontdoen van zijn broek. De poging van Mia liep met een sisser af. De horloge bleef halsstarrig hangen.. Jeanine kon maar één oplossing bedenken en dat was de horloge gewoon ontdoen van zijn eigenaar want dhr. Beuling moest snel naar de slaapkamer versleept worden. Dus met een nieuwe trend zettende, horloge aan de broek bengelend, versleepte ze de schuddebuikende Beuling. Hij kon nauwelijks zijn lach bedwingen. Achter de coulissen ontfermde Mia zich over de ‘nieuwste rage’. Aangezien dat Jeanine weer snel op moest, rukte Mia de tijdsgebonden rage van zijn plaats. Plots was de broek voorzien van een ooit-een-rage nl. een gaatje in de à-la-Carmen-Waterslaegers mooie tijgerprint legging.